Kira Muratowa w kinie "Świt"

Muratowa napisała scenariusz do filmu na podstawie opowiadania naturalistycznego pisarza Gawriła Tropolskiego. Film, będący poetycką wizją życia na wsi i współżycia ludzi i zwierząt opowiada o chłopie pracującym w kołchozie, którego namiętnością jest polowanie. W pewnym momencie musi obronić stado owiec przed wilkami.

„Krótkie spotkania” , 1967 r., 96 min, godz. 15.00
reż. Kira Muratowa

Nieco ironicznie Muratowa nazwała swój pierwszy film prowincjonalnym melodramatem. Kelnerka Nadia (w tę rolę wcieliła się 21-letnia Nina Rusłanowa, studentka drugiego roku aktorstwa) zakochuje się w grającym pięknie na gitarze młodym geologu Maksymie (w tej roli 29-letni Włodzimierz Wysocki), ale gubi jego adres i szukając mężczyzny przypadkowo trafia do domu Walentyny (w tej roli Kira Muratowa) związanej uczuciowo z Maksymem. Nadia nie zdradza Walentynie swego uczucia, obserwując uważnie relacje między Walentyną a Maksymem.
Muratowa uwydatnia przede wszystkim konflikt między uporządkowaną, wykonującą skrupulatnie swą pracę Walentyną a Maksymem, wolnym duchem, nie mogącym nigdzie znaleźć swego miejsca.
Maksyma nie widzimy nigdy w czasie realnym, ale jedynie we wspomnieniach kochających go kobiet. Szesnaście wspomnień stanowi ponad połowę filmu i stanowi jego główną strukturę. Gdyby historia opowiedziana została linearnie zginąłby zupełnie element zaskoczenia, tak ważny dla filmu Muratowej. Każde pojawienie się sekwencji wspomnieniowej jest subtelnie przez Muratową zaznaczane, głównie muzyką. Dziesięć wspomnień przypada na Nadię, sześć, bardziej pogłębionych psychologicznie na Walentynę. Wszystkie razem składają się na subtelny portret psychologiczny obu kobiet i ich rozumienia miłości oraz postrzegania ukochanego mężczyzny.

„Długie pożegnania” 1971 r., 95 min., godz. 19.00
reż. Kira Muratowa

Film opowiada dzieje trudnej relacji między dorastającym synem Saszą a samotnie wychowującą go matką Jewgienią, dla której jest on całym światem. Po wizycie u ojca matka dostrzega zmiany w zachowaniu syna, których nie akceptuje. Wkrótce okazuje się, iż syn, przytłoczony nadmierną opiekuńczością matki zamierza pojechać do ojca.
Film zgodnie z rozporządzeniem Komitetu Centralnego Partii na Ukrainie, nie mógł być wyświetlany publicznie. Dopiero w 1987 r. na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Lokarno dzieło miało swoją premierę. Film był zabroniony ze względu na tzw. formalizm i zachwyt reżyserki sztuką zachodnią, a także za naśladownictwo zachodu, zaczynając od Antonioniego, a kończąc na czeskiej „nowej fali”. „Długie pożegnania” ukrywa alegorię epoki, opowiadający historię rozłąki matki i syna i chęci trwania w niej, ukazuje tęsknotę i sytuacje bez wyjścia.
„Mauratowej udało się nakręcić pierwszy nie-sowiecki film w historii naszej kinematografii. Tak rozpoczęły się „długie pożegnania” z kinem sowieckim – pisał krytyk Andrieja Płachow. Dla wielu krytyków jest to najlepszy film Muratowej.

Poznając wielki świat” 1978, 80 min., godz. 21.00
reż. Kira Muratowa

Film przedstawia podobnie jak „Krótkie spotkania” trójkąt miłosny, ale historia opowiedziana zostaje w bardzo prosty sposób. Akcja dzieje się wśród robotników budowlanych – Luba staje przed wyborem partnera życiowego. Poetyka filmu jest tak niezwykła, że z początku i drażni i wprowadza w błąd. Główną bohaterkę poznajemy w okolicznościach niezwykłych - droga, przerażająca brud, psujące się Żyguli, wszechobecna brzydota.
Miłość w warunkach socjalistycznej budowy? Muratowa szuka jednak nowego języka, chce wyrazić egzystencjalne przeżycia swych bohaterów, uciekając od oficjalnego sposobu przedstawiania tego tematu. Reżyserka wielokrotnie mówiła, iż jest to jej najlepszy film.
Zdaniem krytyka Andrieja Płachowa film jest największym zapomnianym rosyjskim arcydziełem filmowym.

O 16.00 odbędzie się koncert pieśni Włodzimierza Wysockiego w wykonaniu rosyjskiego barda Leonida Volodko.

Wszystko to w kinie Świt przy ul. Wysockiego 11.

Zapraszamy!