Wojciech Grzędziński wystawa fotografii pt. PUSTKA

"Pustka" to subiektywny obraz życia żołnierzy stłoczonych na małej przestrzeni. Na materiał składają się kolorowe i czarno-białe fotografie wykonane podczas codziennych aktywności żołnierzy. Fotografie wykonywano podczas patroli pieszych i samochodowych, czasu wolnego bohaterów i życia codziennego dziejącego się w bazie. Ramy materiału nadają zdjęcia architektury bazy, istnych konstrukcji wojny. Niejednorodność otoczenia i brak spójności pomiędzy częściami bazy podkreślona jest doborem różnych technik fotograficznych, którymi wykonane są zdjęcia. Pozornie niepasujące do siebie techniki rozkładają na kawałki bazę i jej mieszkańców, tworząc spójny obraz wojny. Na wystawie zaprezentowanych zostanie 39 fotografii czarno-białych i kolorowych.

Wojciech Grzędziński:

Urodzony w 1980 roku w Warszawie. Studiował Stosowane Nauki Społeczne, Antropologię i Pedagogikę Rehabilitacyjną na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował jako etatowy fotoreporter w gazetach codziennych min. "Rzeczpospolita" i "Dziennika". W fotografii interesuje go człowiek i jego emocje zarówno w życiu codziennym jak i w sytuacjach nadzwyczajnych. Dokumentował konflikty zbrojne i ich skutki min. w Libanie, Gruzji, Afganistanie, Sudanie Południowym. Wielokrotny laureat polskich konkursów fotografii prasowej m.in. Grand Press Photo, Newsreportaż, BZWBK Press Photo. Za reportaż konfliktu zbrojnego w Gruzji otrzymał w 2009 trzecią nagrodę w konkursie World Press Photo, honorowe wyróżnienie w konkursie NPPA, oraz nagrodę Visa D'or News 2009 Award. Od lutego 2011 pracuje jako szef fotografów w Kancelarii Prezydenta RP oraz fotograf osobisty Prezydenta RP. Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w 2014 roku. Członek Związku Polskich Artystów Fotografików. Autor kilku indywidualnych wystaw min: Potrzeba Wody w Sudanie (2010), Kawah Ijen (2009), Pustka (2014) oraz kilkunastu wystaw zbiorowych min: EastStreet (2014), Street Photography Now (2011)

Stara Galeria ZPAF

pl. Zamkowy 8

Warszawa

Organizator: Związek Polskich Artystów Fotografików

Tekst z książki towarzyszącej wystawie:

Pół roku w betonie.
Wśród HESCO, worków z piaskiem i pyłu.
Wszechobecnego pyłu.
Patrząc tylko na szaroburą przestrzeń rodem z apokaliptycznego snu.
Pomiędzy bezosobowymi konstrukcjami wojny.
To codzienna rzeczywistość żołnierzy wchodzących w skład polskiego kontyngentu wojskowego
służących w Afganistanie.
Tylko garstka z nich przez sześć, siedem miesięcy pobytu na misji, wyjeżdża na akcje bojowe.
Pozostali, stłoczeni w małych bazach na kwadracie o obwodzie nie większym niż 3700 metrów,
oglądają tylko surrealistyczny krajobraz.

Świat zewnętrzny widzą tylko wdrapując się na mur bazy.
Oglądając życie codzienne, patrzą na nierzeczywistość, której nie maja szansy dotknąć.
Zwykłe czynności codzienne doprowadzają do poziomu rytualnego.

By zabić czas.

By każda czynność trwała jak najdłużej.
By jak najmniej myśleć o zagrożeniach.
By otoczenie i ciągłe zagrożenie nie wżarło się w głowę.
By surowość otoczenia i jałowość przestrzeni nie zdehumanizowały myślenia.

Ten czas zostawia piętno.

Kłopoty z adaptacją, problemy w kontaktach z bliskimi, chęć izolacji i poczucie nierozumienia.
To najczęstsze problemy żołnierzy powracających do kraju.
Pustka otoczenia znalazła swoje miejsce.