Kwadrat W Szafie

Udostępnij

kategoria: teatr, opera, filharmonia

Dnia 22 stycznia w Teatrze IMKA w Warszawie odbędzie się premiera autorskiego przedstawienia pt.: "Kwadrat w szafie" zrealizowanego przez Annę Piotrowską i jej gości Joannę Chitruszko, Łukasza Pawłowskiego i Jakuba Snochowskiego. Głównymi bohaterami przedstawienia "Kwadrat w szafie" są wyobraźnia i absurd.

Absurd otwiera umysł, pozwala wyobraźni uwalniać emocje aktorów, tancerzy, ale jednocześnie i widzów. Nie mieć oczekiwań jest najlepszą receptą na "kwadrat". Nie myśleć i dać się porwać. Zapraszamy serdecznie.

KWADRAT W SZAFIE
koncepcja, choreografia, kreacja przestrzeni scenicznej: Anna Piotrowska
kreacja i wykonanie: Joanna Chitruszko, Anna Piotrowska, Łukasz Pawłowski, Jakub Snochowski
produkcja: Anna Piotrowska, eferte_Fundacja Rozwoju Tańca, Teatr IMKA
lighting, set and sound concept: Anna Piotrowska
czas: 50 minut

Swoisty, absurdalny kryminał matematyczny, w poszukiwaniu stosunku kwadratu do zabijania. Jeśli ja nie zabiję Ciebie, a Ty nie zabijesz mnie, to obaj nie będziemy żyć. Kwadrat dotkniętych nieoczekiwanych możliwości jest szczególnym przypadkiem prostokąta. Przestrzeń równych ścian, przekątne powtarzalnych długości. Spotkanie czwórki…4 trupy: kto, kogo, kiedy zabił i dlaczego? Przyczyna w sumie jest nieważna. Ważny jest fakt, że nas nie ma, choć jesteśmy razem. W zamkniętej przestrzeni, na powierzchni zwanej polem, gdzie suma kątów wynosi 360°. Oto zapowiedź nowego przedstawienia Anny Piotrowskiej, do którego zaprosiła artystów: Joannę Chitruszko, Łukasza Pawłowskiego i Kubę Snochowskiego. Jeśli masz za mało czasu kup po prostu większy zegarek i przyjdź na matematyczno-enigmatyczne intrygujące...

Ciało aktora jest dla Piotrowskiej elementem budowania przestrzeni przedstawienia. Ruchome i w ruchu zatrzymane. Brak ruchu, ciało zatrzymane w przestrzeni, nieruchome tworzy kontekst dla partnerów. Stwarza świat spektaklu. Tym momentom, pozornego bezruchu, poświęca Piotrowska wiele uwag. Reżyseria ruchu Anny Piotrowskiej opiera się na dwóch filarach – ciele aktora i mowie. Piotrowska porozumiewa się z publicznością nie tylko mową ciała aktora - ruchem, ale i słowem. Inaczej niż wielu choreografów zwraca wielką uwagę na wypowiedź. Mówienie jest ruchem, oddychaniem. Piotrowska stara się, aby mówienie i gest wynikały z tożsamych emocji. Żeby wyprzedzały myślenie. Myślimy o kimś, lub o czymś z pragnieniem, tęsknotą, radością. Piotrowska wydaje się uważać, że najpierw pragniemy, tęsknimy - czujemy, potem myślimy. W pracy szuka poznania poprzez emocje. Taki sposób poznania pozwala współczuć, a współczuć to głębiej poznać innego, przejąć się tym, co inny do mnie mówi, jego troską, jego biedami. I to - rozpoznanie inności, uruchamia ruch. Piotrowska szuka ruchu, który oczyszcza, by przyjąć ruch – myśl, partnera. (Paweł Kamza: reżyser, dramaturg, scenograf, fotografik)

ostatnia zmiana: 2011-01-07