Spotkanie W Antrakcie

Udostępnij

kategoria: wykłady / warsztaty / spotkania

Bohaterami najbliższego Spotkania w antrakcie, które odbędzie się 16 listopada b.r. po spektaklu Trans-Atlantyk w Narodowym Starym Teatrze, będą Tadeusz Huk i Leszek Piskorz, obchodzący 40. pracy artystycznej.

Podczas uroczystości, gratulacje i podziękowania złożą m.in. przedstawiciele władz i środowisk artystycznych Krakowa oraz grono przyjaciół i wielbicieli talentu Jubilatów.

Spotkaniu towarzyszyć będzie okolicznościowa wystawa, przygotowywana w foyer Teatru przez Annę Litak.

Spotkania w antrakcie - cykl, poświęcony aktorskim jubileuszom, którego inauguracja odbyła się 24 lutego 2005 roku w Muzeum Starego Teatru.
To nawiązanie do wielkiej tradycji aktorskich jubileuszy – kultywowanych w sposób szczególny na przełomie XIX i XX wieku. Przy okazji spotkań przypominam o tradycji i obyczaju, które budują odrębną atmosferę, rytuał teatralnych relacji – fascynując, urzekając magią „niewtajemniczonych”.

Każdy z jubileuszowych wieczorów przynosi jakąś „benefisową” historię, anegdotę, przywołuje postacie z przeszłości krakowskiego teatru. Bohatera spotkania – aktora jubilata – pragnę pokazać w sposób złożony, odchodząc od powtarzalnych reguł, dostosowując „sposób prezentacji” do osobowości, dokonań aktorskich jubilata, jego własnych życzeń.
(Elżbieta Bińczycka - prowadząca cykl Spotkanie w antrakcie)
Tadeusz Huk – aktor

Absolwent krakowskiej PWST, pracę artystyczną rozpoczął na deskach Teatru im. J. Słowackiego 28 października 1970 roku brawurową rolą Janosika w Na szkle malowanym Brylla w reżyserii Jana Skotnickiego.
Po czterech sezonach na tej scenie, wielu znaczących rolach (m.in. Płatonow w Płatonowie Czechowa, Książe Parvis w Metafizyce dwugłowego cielęcia Witkacego, Lelum w Lili Wenedzie Słowackiego) w 1974 roku został zaproszony do zespołu Starego Teatru i pozostaje w nim do dziś.

Tadeusz Huk – teatralny arbiter elegantiarum, o zniewalającym męskim uroku, łączy intelektualny dystans, dyscyplinę i precyzję z siłą ekspresji, autoironią, wyrafinowanym poczuciem humoru. Jest aktorem o bardzo szerokim emploi, zaskakuje różnorodnością teatralnych wcieleń – klasyczny i nowoczesny, formalny i emocjonalny, tragik i komik.

Rolą Mattiego w Panu Putilli i jego słudze Mattim Brechta w reżyserii Macieja Prusa rozpoczął swój pierwszy sezon w Starym Teatrze. Zagrał Mattiego przeciw brechtowskim zasadom – żywiołowo, namiętnie – zgodnie z myślą inscenizacyjną reżysera, który w tym przedstawieniu łamał utarte interpretacje. Również przeciw schematom stworzył Czepca w Weselu Wyspiańskiego wtopionego w oniryczny, zaczarowany świat inscenizacji Jerzego Grzegorzewskiego.

We współpracy z Andrzejem Wajdą powstała rola Kreona – chłodnego polityka, rozdzieranego wątpliwościami człowieka, zrozpaczonego ojca. Kreacja, mieniąca się wielością niuansów stanowiła kontrapunkt dla drapieżnej postawy protagonistki w przedstawieniu Antygona Sofoklesa. Kolejne postacie tworzone pod kierunkiem tego reżysera to: zmagający się z wątpliwościami mistyczny Reb Szymszon w Dybuku An-skiego, cudownie wcielony w Tetmajerowskiego ducha Gospodarz w Weselu Wyspiańskiego (rolę tę uhonorowano główną nagrodą aktorską podczas XVIII Opolskich Konfrontacji Teatralnych, a także nagrodą Fundacji
im. Włodzimierza Tetmajera) i farsowy kochanek Emil Tavernier
w Słomkowym kapeluszu Labiche’a.

Znakomite role komediowe artysty powstały w przedstawieniach Tadeusza Bradeckiego. Nagrodzony podczas XXVI Kaliskich Spotkań Teatralnych i XIII Opolskich Konfrontacji Teatralnych Baron Krieg – furiat i kabotyn – w Wiośnie narodów w Cichym Zakątku Nowaczyńskiego, z autoironią wyśpiewany Hrabia Szarm w Operetce Gombrowicza, przegrany Hrabia Respekt w Fantazym Słowackiego, jak kameleon przeistaczający się w cały szereg charakterystycznie narysowanych postaci (doskonale „obnoszących” barwne kostiumy) w Rękopisie znalezionym w Saragossie Potockiego, z kryminalnego komiksu wycięty Stary Dogsoorough w Karierze Artura Ui Brechta.
W dramacie Wariacje enigmatyczne Schmitta w reżyserii Piotra Mikuckiego stworzył postać Abla Z. – owianego tajemnicą, zanurzonego w marzeniach, rozdartego samotnością – pisarza noblisty.

Artysta doskonale odnalazł się również we współpracy z takimi indywidualnościami reżyserskimi jak Jerzy Jarocki (Sen o bezgrzesznej, Rewizor, Mord w katedrze), Krystian Lupa (Miasto snu), Laco Adamik
(Don Carlos), Rudolf Zioło (Burza).

W przedstawieniach Kazimierza Kutza dwukrotnie przywdział mundur: jako Rotmistrz w Damach i huzarach Fredry i Pułkownik w Spaghetti i mieczu Różewicza. Obie role jeszcze raz potwierdziły jak znakomicie artysta konstruuje postacie komediowe.

Mikołaj Grabowski powierzając mu role Ministra Kosiubickiego
w Trans-Atlantyku Gombrowicza wykorzystał autoironiczny dystans, swoiste poczucie absurdu, rodzaj wytwornej nonszalancji artysty (nagroda aktorska na IX Międzynarodowym Festiwalu Gombrowiczowskim).

Udział w przedstawieniach reżysera młodego pokolenia Jana Klaty:
w Trylogii wg Sienkiewicza, gdzie stworzył cały szereg postaci z Rochem Kowalskim na czele, a także Chińczyka A-to-tso w Weselu Hrabiego Orgaza Jaworskiego pokazał jak bardzo jest otwarty na nową formę, na teatralny eksperyment.
(tekst Elżbieta Bińczycka)

Leszek Piskorz – aktor, reżyser, pedagog
Krakowianin z urodzenia i pasji, przez wszystkie lata twórczej pracy wierny Staremu Teatrowi, debiutował w przedstawieniu Sen nocy letniej Szekspira w reżyserii Konrada Swinarskiego 22 lipca 1970 roku.
Leszek Piskorz – uosabia wszystkie cechy aktorstwa ze „szkoły Konstantego Stanisławskiego”: zespolenie z graną postacią, prawdę psychologiczną, perfekcjonizm warsztatowy. Jego wyrazistość, charakterystyczność, dynamikę i sceniczny temperament wzmacnia naturalna vis comica.
Pierwsze role stworzył w przedstawieniach legendarnych inscenizatorów Starego Teatru: Konrada Swinarskiego (Wszystko dobre, co się dobrze kończy Szekspira, Dziady Mickiewicza), Jerzego Jarockiego (Mniszki Maneta, Matka Witkacego, Proces Kafki, Sen o bezgrzesznej scen. Jarocki, Opalski) oraz Andrzeja Wajdy poczynając od Seminarzysty w Biesach Dostojewskiego, przez dramatycznie wyśpiewaną postać niezłomnego Waleriana Łukasińskiego w Nocy Listopadowej Wyspiańskiego, po rolę Zbyszka Dulskiego w Z biegiem lat z biegiem dni... scen. Olczak-Ronikier, której nadał rys psychologiczny, zanurzył w ironii, a m.in. poprzez charakterystyczny „tik” nasycił komicznie.

Jego Mc Murphy w Locie nad kukułczym gniazdem Wassermana
w reżyserii Krzysztofa Zanussiego był postacią złożoną, z jednej strony cynicznym cwaniakiem i oszustem, z drugiej odważnym buntownikiem pokrywającym błazenadą ludzkie ciepło i empatię.
Podczas VI Opolskich Konfrontacji Teatralnych artystę wyróżniono za rolę Felka w Romansie z wodewilu Krzemińskiego w reżyserii Marty Stebnickiej, w której znakomicie splotły się jego talent komiczny i wokalny, a także doskonała znajomość krakowskiego folkloru.

Rola w Łgarzu Goldoniego w reżyserii Giovanni Pampiglion’ego uosabiała magię teatru. Aktor skonstruował postać Arlekina perfekcyjnie posługując się formą komedii dell’arte z jej dyscypliną, co do niuansu cyzelowanym gestem, za co nagrodzono go Grand Prix podczas XXII Kaliskich Spotkań Teatralnych.
Obłąkany skryba kancelaryjny z Gogolowskiego opowiadania Pamiętnik wariata, na którym został oparty monodram Leszka Piskorza pod tym samym tytułem, w reżyserii Piotra Szczerskiego, był kwintesencją aktorskich możliwości – tragicznego odzwierciedlenia prawdy psychologicznej postaci, łączonej z komizmem i groteskową deformacją. Pamiętnik wariata wystawiono w Starym Teatrze ponad 500 razy.
Współpraca z Tadeuszem Bradeckim przyniosła dwie znakomite role: nagrodzonego podczas XXVII Kaliskich Spotkań Teatralnych Gaudentego w Wiośnie narodów w Cichym Zakątku Nowaczyńskiego i korowód barwnych postaci w Rękopisie znalezionym w Saragossie.
Kreacją sięgającą do najgłębszych pokładów ludzkich namiętności, zaskakującą odwagą w wykorzystaniu aktorskich i reżyserskich środków wyrazu, była postać tytułowa z Bernhardowskiego Naprawiacza Świata zagrana i wyreżyserowana przez artystę w jubileuszowym trzydziestym sezonie pracy scenicznej.
Wszechstronność i otwartość formalna jego aktorstwa pozwoliły mu odnaleźć się w odrębnym świecie inscenizacji Krystiana Lupy. Stworzył Miusowa we wznowionych Braciach Karamazow Dostojewskiego, a także tragikomiczne postacie Nikanora Iwanowicza Bosego i Arkadiusza Apołłonowicza Semplejarowa w Mistrzu i Małgorzacie.
Role Strażaka w Spaghetti i miecz Różewicza i Draba w Pieszo Mrożka w reżyserii Kazimierza Kutza to mistrzowski popis łączenia w grze elementów komicznych i groteskowych.
Aktorski kunszt, skupienie na istocie słowa, ascetyczność w formie zademonstrował artysta w rolach: Starca w Wyzwoleniu w reżyserii Mikołaja Grabowskiego i Lekarza szkockiego w Makbecie w reżyserii Andrzeja Wajdy.
Najnowsze kreacje to role w inscenizacjach Mikołaja Grabowskiego:
pełen ironii, perfekcyjnie przeistoczony w kobietę Chremes z Sejmu kobiet Arystofanesa, groteskowy w swej swarliwości i megalomanii Pyckal w Trans-Atlantyku, żałosny w bezgranicznym oddaniu genialnemu przyjacielowi, przegrany kompozytor Fontana z Chopin kontra Szopen.
Prof. Leszek Piskorz jest od dwudziestu pięciu lat wykładowcą krakowskiej PWST.
W 2001 roku otrzymał Złoty Laur za Mistrzostwo w Sztuce.
(tekst Elżbieta Bińczycka)

ostatnia zmiana: 2010-11-09