„Gardenia” Elżbieta Chowaniec

„Gardenia” Elżbiety Chowaniec, opowiada historię prababki, babki, matki i córki, na których życiu zaciążyła skłonność do uzależnień. Prababka jest alkoholiczką, której nałóg pojawił się jako efekt traumatycznego dzieciństwa, młodości spędzonej podczas II wojny światowej i trudnego macierzyństwa w okresie Polski stalinowskiej. Babka to przedstawicielka pokolenia, które czas dojrzałości spędziło w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, w Polsce okresu „socjalizmu z ludzką twarzą”. Próbuje walczyć z nałogiem matki i… sama popada w pracoholizm.  Wyzbywa się uczuć, a miłość zastępuje jej misja walki z alkoholizmem najbliższych. Matka próbująca zrekompensować brak uczuć ze strony babki, cierpiąca z powodu braku rodzinnych więzi, pod pozorem poszukiwania miłości i rodzinnego ciepła także popada w alkoholizm, doprowadzający rodzinę do poziomu patologii. Córka jest ostatnią osobą w tym łańcuchu cierpienia, która próbuje przeciwstawić się rodzinnemu nałogowi poprzez realizację ambicji zawodowych  - przeradzających się, zgodnie z genetyczną skłonnością, w pracoholizm. Przedstawicielka najmłodszego pokolenia próbuje jednak nowoczesnych form walki z uzależnieniami, szuka pomocy dla siebie i rodziny w terapiach psychologicznych. Równocześnie stara się zbudować rodzinę na nowych zasadach, które, jak ma nadzieję, pomogą jej uciec przed rodzinnymi obciążeniami.

Czy jej się to uda?

Sztuka Elżbiety Chowaniec, młodej, utalentowanej dramaturżki, jest błyskotliwym portretem kobiety – Polki na przestrzeni ostatnich czterech pokoleń, a równocześnie uniwersalnym obrazem człowieka, który zmaga się z fatum uzależnień, wywołanych niemożliwym do pokonania tragizmem losu ludzkiego. Utwór Elżbiety Chowaniec charakteryzuje się żywym, inteligentnym dialogiem i celnymi obserwacjami społeczno-obyczajowymi, a także wrażliwością na uwarunkowania historyczne. Znajomość i zrozumienie tych realiów pozwala autorce wyjść poza bezpośrednią perspektywę obyczajową.

Spektakl reżyseruje Aldona Figura, przedstawicielka młodego pokolenia reżyserów, którzy posiadają swoje wyraziste oblicze. Figura koncentruje się w swej pracy na opisie sytuacji kobiety. Jej, zwykle głośne, spektakle - jak „Monologi waginy” E. Ensler, „Zazdrość” E. Vilar, „Tylko ta pchła” N. Wallace, „Tiramisu” J. Owsianko i „Absynt” M. Fertacz - tworzą coraz bardziej komplementarne studium „drugiej płci”.

W spektaklu wszystkie role grają młode aktorki:

Kobieta I – Dorota Landowska

Kobieta II – Agnieszka Warchulska

Kobieta III - Paulina Kinaszewska

Kobieta IV – Martyna Peszko

9, 11 i 14 grudzień o godz: 19:00

16 grudzień o godz: 17:00

Laboratorium Dramatu