Prapremiera Kartoteki, debiut sceniczny Tadeusza Różewicza z 1960 roku, była jednym z najważniejszych wydarzeń w polskim teatrze drugiej połowy dwudziestego wieku. Autor Kartoteki był już wówczas znanym poetą, z czasem miał się stać postacią kluczową dla polskiej poezji i teatru.
Z początku dostrzeżono w sztuce wypowiedź człowieka, który głęboko przeżył wojnę, a także obrazoburcze treści ujęte w nowatorskiej formie. Z biegiem lat ujawniały się coraz wyraźniej pokrewieństwa Kartoteki z dramatem romantycznym, wypełnionym poezją - i troską o ojczyznę.
W sztuce znalazło się wiele spraw poruszonych wcześniej przez Różewicza -poetę, a podmiot liryczny jego wstrząsających powojennych wierszy - wskazywano tu często na „Ocalenie” - był bez wątpienia punktem wyjścia dla konstruowania Bohatera Kartoteki. Był to rozbitek drugiej wojny, jeden z „zarażonych śmiercią”. Jednocześnie, co przybierało na znaczeniu w miarę kolejnych premier Kartoteki, ktoś ubezwłasnowolniony przez powojenny ustrój.
Niewiele jednak było wypowiedziane jednoznacznie, a diagnoza pisarza szybko okazała się uniwersalna. Ten Bohater był wieloznaczny i prekursorski. I dziś nietrudno o jego współczesną wersję: we wczesnej młodości walczył, a teraz jest wicedyrektorem administracyjnym Operetki Warszawskiej... Trwa głównie w pozycji horyzontalnej - na łóżku. Przez jego pokój przebiega wielkomiejska ulica. Pojawiający się goście zadają mu pytania, na które nie potrafi odpowiedzieć. Są to cienie przeszłości, może postaci ze snu, z różnych zaułków biografii i warstw pamięci Bohatera, z tradycji literackiej i teatralnej.
Różewicz chętnie określał Kartotekę jako „sztukę otwartą”, gdzie „każdy mógł niejako wejść w środek ze swymi sprawami”. Dla samego pisarza stała się modelem do ponownego układania: po dziesięciu latach opublikował odmiany tekstu, zaś w 1994 roku Kartotekę rozrzuconą, rezultat rozbicia i ułożenia na nowo tekstu sztuki, z kolejnymi dodatkami.
Kazimierz Kutz wyreżyserował w ubiegłym roku Kartotekę rozrzuconą dla Teatru Telewizji. Obecnie, ze Zbigniewem Zamachowskim w roli Bohatera, inscenizuje „prasztukę” Tadeusza Różewicza w Teatrze Narodowym.
przedstawienie trwa 1 h 20 min.
premiera 29 maja 1999
sala Bogusławskiego
Tadeusz Różewicz
KARTOTEKA
obsada
Bohater Zbigniew Zamachowski
Matka Teresa Budzisz-Krzyżanowska
Ojciec Jan Englert
Chór Starców
Starzec Pierwszy Andrzej Blumenfeld
Starzec Drugi Józef Duriasz
Starzec Trzeci Zbigniew Bogdański (gościnnie)
Sekretarka Joanna Kwiatkowska-Zduń / Kinga Ilgner
Olga Beata Ścibakówna
Wujek
Górnik Czesław Lasota (gościnnie)
Gość W Cyklistówce Sławomir Federowicz
Gość W Kapeluszu Mirosław Konarowski
Pan Z Przedziałkiem Jerzy Łapiński
Gruby Maciej Kozłowski / Jacek Mikołajczak
Kelnerka Katarzyna Taracińska
Pani Pierwsza Sylwia Nowiczewska
Pani Druga Ewa Konstancja Bułhak
Tłusta Kobieta Wiesława Niemyska
Dziewczyna Magdalena Warzecha
Nauczyciel Marek Barbasiewicz
Przyjaciel Z Dzieciństwa Łukasz Lewandowski / Leszek Zduń
Chłop Wojciech Malajkat / Paweł Tołwiński
Młody Mężczyzna Artur Żmijewski / Radosław Elis (gościnnie)
Dziennikarz Arkadiusz Janiczek / Emilian Kamiński
reżyseria Kazimierz Kutz
scenografia Jerzy Kalina
opracowanie muzyczne Mirosław Jastrzębski
asystent reżysera Mariusz Bieliński (Wydział Reżyserii Dramatu AT), Monika Powalisz (Wydział Reżyserii Dramatu AT)
asystenci scenografa Jadwiga Michalska, Anita Trzaskowska
realizator światła Krzysztof Trzaskowski
realizator dźwięku Rafał Barański
inspicjent Krzysztof Kuszczyk
sufler Alina Wieczorkówna
Teatr Narodowy