Tiramisu

Monologi bohaterek przeplatające się ze zbiorowymi scenami to gra szklanych paciorków pomiędzy prawdą i kłamstwem, ujawniająca coraz głębiej skrywane pragnienia i zakłamanie wobec siebie i innych. Czy uda się bohaterkom zrezygnować z modelu życia, który wymaga nadludzkiej pracy i powszechnego z niej zadowolenia?

Bohaterki Tiramisu można by nazwać "kobietami sukcesu". Są atrakcyjne, pewne siebie, niezależne, ciężką pracą zapracowały na wysokie stanowiska w wielkiej firmie. Razem tworzą dynamiczny, zgrany zespół kobiet, które - jeśli wymaga tego sytuacja - są w stanie wyjść z pracy po północy, a nawet pójść do łóżka z ważnym klientem, byle tylko podpisać umowę. Jednak gdy zostają same i zdobywają się na autorefleksję, ujawniają swoje zranione oblicze.

Katarzyna Tórz, Teatr XI-XII 2004

Owsianko tworzy siedem wnikliwych portretów młodych wielkomiejskich ko­biet (to m.in. władcza dyrektor­ka, lesbijka i 28-letnia dziewica), które świetnie radzą sobie w życiu zawodowym, natomiast w prywatnym są zu­ pełnie zagubione. "Tiramisu" to cięta, kobieca odpowiedź na "Testosteron" Andrzeja Saramonowicza..

Barbara Welbel, Newsweek 6 III 2005

Reżyserka Aldona Figura świetnie wydobyła motyw kobiecej dominacji: siedem dziewczyn wkraczających z energią na scenę jak na wybieg dla modelek - ten obraz budzi respekt. Dobre jest aktorstwo - w brawurowych scenach zbiorowych aktorki tworzą jeden sprawnie działający mechanizm, który służy do wyciskania pieniędzy z reklamodawców. W monologach obnażają podwójne życie bohaterek, które pod pancerzem kobiet sukcesu kryją niezaleczone kompleksy i niezrealizowaną potrzebę miłości.

Roman Pawłowski, Gazeta Wyborcza 6 III 2005

"Tiramisu" trudno rozpatrywać w ka­ tegoriach spektaklu teatralnego. Siedem monologów, przeplatanych nieskomplikowanymi scenkami zbio­ rowymi, zaliczyłbym raczej do psy chodramy, tworzonej przez siedem dziewczyn z potwornie popapra nym i pogruzowanym życiem we­wnętrznym i erotycznym. Łączy je praca w agencji reklamowej. Zaczy­nam się zastanawiać, czy jesteśmy chorzy, bo świat nas takimi czyni, czy odwrotnie? Tak czy owak zainte­ resował mnie ten spektakl, a Labo­ ratorium Dramatu życzę kolejnych realizacji.

Marek Frąckowiak, Wprost 6 III 2005

"Tiramisu" jest antykobiece? Nie! "Tiramisu" doskonale pokazuje obłudę i cynizm ludzi dążących do sukcesu! Aż tak wielkich emocji nie spodziewaliśmy się, kiedy do rozmowy o współczesnej Polce po premierze "Tiramisu" Joanny Owsianko zaprosiliśmy czworo znawców tematu (pardon: trzy znawczynie i znawcę). Tymczasem dr Magdalena Środa, Kazimiera Szczuka i Hanna Samson pokłóciły się z prof. Ireneuszem Krzemińskim o tożsamość Polek i język, jakim należy ją opisywać. "Tiramisu" grane od marca kompletami w warszawskim Buffo, opowiadające historie siedmiu młodych dziewczyn z agencji reklamowej, okazało się doskonałym poligonem dla tego sporu.

Jacek Rakowiecki, Foyer , IV 2005

Tekst oddziałuje mocnymi kontrastami i nagłymi przejściami od śmiechu do powagi. Na scenie to, co humorystyczne, ukazane jest barwnie, zaskakująco i z fantazją.

Marta Uszyńska, Didaskalia , II-IV 2005

Aktorkom przedstawienie zawdzięcza, że bardzo dobrze się je ogląda. I to aktorki opowiadające o świecie dla wielu widzów pociągającym i egzotycznym, na scenie efektowne w białych obcisłych spodniach i sukienkach (i bez nich, gdy oglądają metki swoich ubrań), spowodują, że spektakl pewnie stanie się hitem.

Jacek Wakar, Foyer , IV 2005