SCENA PIĘTRO WYŻEJ- zaprasza

A dziś co? Na fali pościgu za oglądalnością i słuchalnością (tak być może się to w radiu nazywa) serwuje się widzom i słuchaczom, towar najłatwiej przyswajalny, uśredniony. Jedynie popularność jest gwarantem odbioru na wysokim (przeliczenie słuchalności i oglądalności na sumę jednostek) poziomie.

Szukanie piosenek, które mogą podobać się jak najszerszej liczbie odbiorców, ruguje z mediów nie tylko piosenkę literacką. Wszelkie inne odmiany piosenki, jeśli nie starają się być POP, skazane są na podobną banicję. Haevi Metal, Hard Rock, muzyka folk (poza upopowioną wersją Bratanków), czy nawet wojujący Hip Hop muszą obyś cię smakiem. Jeśli Hipp-hop, to ten średni, wojujący tylko troszkę. Każdy z tych nurtów jest poniekąd obecny, lecz jedynie w wersji soft (że się tak niechętnie ukłonie wobec dzisiejszej nowomowy). POP nie kocha skrajności.

Czemu właśnie teraz  chcemy  piosenkę literacką zdefiniować. Powód jest prosty. W ramach „Sceny piętro wyżej” w SDK ma wystąpić Piort Bukartyk, kontrowersyjna postać piosenki literackiej. Niepokorny, twórczy jegomość, o krytycznym spojrzeniu na wszystko. Kontrowersje wobec twórczości Piotra biorą się z jego oryginalnej wizji piosenki.

Bukartyk wierzy, że można „pożenić” jego stylistykę z tym  czego oczekują media i robi to całkiem zgrabnie. Łączy swe oryginalne w każdej frazie teksty z atrakcyjną muzyką aranżowaną tak, by brzmiało to nieco rockowo. Czasem jednak w tym brzmieniu posuwa się o jeden krok za daleko. Gdy dudni perkusja i gitary elektryczne, wówczas Rock dominuje spychając na dalszy plan teksty, które u Bukartyka aż iskrzą niezwykłym literackim warsztatem. Kiedy jednak występuje w skromniejszym składzie (np. dwie gitary i bass, jak zdarzy się to niebawem w SDK) proporcje są zachowane. Dzieje się tak dlatego , że Bukartyk nie pisze muzyki rockowej, czasem tylko ją tak aranżuje. Teksty jego również do Rocka nie za bardzo przystają. Rock żywi się prostotą stwierdzeń, lakonicznym opisem, a przez swój uderzeniowy w brzmieniu charakter niemal zawsze podszyty być musi patosem. Poczucie humoru, przewrotność, zaskakująca gra słów zdarzyć się tu zawsze może Piotr  – zaskakuje. Czasem stawia w piosence ryzykowną tezę, by potem jej bronić, czasem opisuje sytuację, tak dalece nienadającą się do opisania w piosence, że aż cierpnie skóra, ale zawsze wychodzi ze swoich tez i sytuacji obronną ręką. Udowadnia to, co chciał.  Teksty Bukartyka są czasami zbyt bolesne, zbyt drażliwe, zbyt dosadne i szczere. Opowiada on np. o „Śniadaniu na tapczanie” daje wyraz najdosadniej, że anegdota i sytuacja są mu bliższe niż cała reszta. Zagląda głębiej niż mógłby jego wrodzony sarkazm sugerować. Pisząc teoretycznie komercyjną piosenkę „Wino proste musi być” jest nieznośny, jak małe dziecko, które przez bezkrytyczny ogląd świata, jednym naiwnym zdaniem potrafi obrazić (i słusznie) nasz dorosły świat. W piosence „U fryzjera”, pozornie sytuacyjnej (fryzjer ostrzy brzytwę) niby stoi z boku i opisuje, ale jest w sprawę do głębi zaangażowany. W dodatku piszącemu te słowa Bukartyk jawi się jako twórca szczery, czyli taki, który postrzegając świat stara się nam przekazać swój pogląd na jego temat.

Bukartyk nie pisze, by się podobać, lecz by się wyrazić.